Verpeste smaak

Het is ons de afgelopen decennia met de paplepel ingegoten, een paplepel die eigenlijk een antiek voorwerp is geworden. Geen ochtendpap meer, want het is nu allemaal ontbijtgranen wat de klok slaat, en bij het middageten – oh nee, dat noemen we tegenwoordig lunch nemen een schraapje dieetmargarine op onze volkorenboterhammetjes, want stel je voor dat je je broodje zou besmeren met een lik roomboter, dat is immers verzadigd vet en dat kan echt niet meer. Maar is dat wel zo, kan dat niet meer? Waarom dan niet? Omdat we met ons allen te vet zijn geworden? Maar die explosieve vervetting is pas op gang gekomen nadat de dieetmargarine met 60-65% meervoudig onverzadigde vetzuren ons de strot in werd geduwd!
Volgens mij is er niks mis met roomboter, tenminste als je er niet teveel van gebruikt. Maar dat is eigenlijk met alles zo, want leerden we niet dat alles waar TE voor staat niet goed is, behalve dan TEvreden? Dat laatste woord zijn we misschien een beetje vergeten; tevreden zijn met wat je hebt is moeilijk, want we willen alsmaar meer, meer en nog meer.
Meer vakantie, meer salaris, meer vlees, meer beleg, meer alles. Geen blokje kaas op een verjaardag, maar een zak chips iedere dag.

Hoe zit dat nu eigenlijk met de pap en de lepel? En dat ouderwetse schepje suiker in die ochtendpap? Tuurlijk zijn dat loze calorieën, suiker is niet echt gezond voor je lijf. Maar ieder mens heeft een min of meer natuurlijke behoefte aan zoet, en dat beetje suiker in de pap is volgens mij veel minder schadelijk dan die gesuikerde, van zichzelf al zoete, maisvlokken van twijfelachtige herkomst. Om maar niet te spreken van dat nieuwe zoete siroopje, de zgn. glucose-fructose stroop wat de laatste 30 jaar massaal als zoetmiddel is ingezet. Met die misleidende naam die je aan druiven- en vruchtensuikers doet denken, maar daar allerminst mee te maken heeft omdat het volgens een ingewikkeld chemisch  proces uit (weer die) maïs is gemaakt. Zo ingewikkeld dat je lijf er ook geen raad mee weet en er dus totaal van in de war raakt. Je weet niet meer wanneer je moet ophouden met eten omdat je niet meer voelt wanneer je genoeg hebt vanwege een door dat goedje veroorzaakt mankement in je hormoonhuishouding.
Een ander nadeel is dat hoe meer je van dit pseudo-voedsel eet hoe meer je smaak verpest wordt. Je kan geen zoet meer onderscheiden omdat er nagenoeg overal suiker of glucose-fructose stroop aan wordt toegevoegd. Zelfs in de hartige vleeswaren – je weet onderhand niet meer hoe iets zonder zoet hoort te smaken. En zout dan? Verdienen we het zout in de pap nog wel? We vinden zelf van wel want ook zout zijn we “zoetjesaan” steeds meer gaan gebruiken.

Proeven we nog wel wat we eten? Nee, niet echt, we zijn in de richting van een eenheidssmaak gestuurd. Een smaak die we associeren met lekker, een smaak die je wil blijven proeven, en die ons daardoor al snel naar meer doet grijpen.
Omdat we niet meer weten wanneer ons lijf genoeg heeft, blijven we dooreten, meer en meer. Van alsmaar dezelfde eenheidssmaken. Die ook nog eens versterkt moeten worden met dat middel uit de Oosterse keuken, waar we in het westen ook kwistig mee zijn gaan rondstrooien. Dat goedje dat bekend is als ve-tsin, of mononatriumglutamaat, maar ook simpel met de aanduiding smaakversterker, en verder nog wat engelse termen – naar mijn idee om het allemaal extra verwarrend te maken. Oh, en voor ik het vergeet, het heeft ook nog een e-nummer, E 621 is dat. Ook zo eentje die zorgt dat je meer eet dan waar je genoeg aan hebt. Eet je een maaltijd waar dit spul in verwerkt zit, dan ondervind je zo’n uur na het eten alweer trek; je pakt dan al snel een snack, en de kant- en klaar snacks bevatten negen van de tien keer weer die vermaledijde E 621.
Vind je het raar dat je tegenwoordig zoveel dikke, TE dikke mensen ziet lopen, of eigenlijk meer waggelen? Het is in en in triest, deze MENSEN zijn ongewild slachtoffer geworden van een commerciële voedingsindustrie en vreten nu alles wat voor hun mond komt, ze moeten wel, omdat de chemische stofjes die in onze voeding worden gestopt daar voor zorgen.

Zitten we in een uitzichtloze situatie?
Nee, want er is hoop, en hoop doet leven! Het is niet makkelijk om een gevestigd patroon te doorbreken, en als dat patroon de oorzaak is van een verslaving is het echt een zware klus. Maar het kan wel. In dit geval gaat het om een verslaving van het eten van verkeerde voeding. Een eerste stap om dat aan te pakken is door anders te gaan eten, te kiezen voor volwaardige voeding van goede herkomst, veel groente en fruit, het liefst onbespoten, en je jezelf (zeker in het begin) geen beperking oplegt voor de hoeveelheid groenten en fruit. Geen calorieën tellen, maar goed voedsel eten. Weten wat je eet, en weten waar het vandaan komt! Stel vragen daarover aan de winkelier waar je het koopt. Op die manier kan je de balans de andere kant doen opslaan. En als je eenmaal resultaat boekt doordat je je gezonder gaat voelen, en mogelijk als prettige bijkomstigheid je gewicht de goede kant op gaat en daarmee je zelfbeeld verbetert, dan is de stap om die andere leefwijze vol te houden een stuk makkelijker geworden en is verbetering van de hele toestand binnen je bereik gekomen.