Onderweg

De laatste jaren reis ik regelmatig met het openbaar vervoer. In de bus heb je er niet zo’n erg in, maar op stations en in de trein merk je goed dat de laatste twintig jaar ons eetpatroon en sociaal gedrag danig zijn veranderd. Zaten we tot voor kort nog voor ons natje en droogje op gezette tijden met het gezin rond de eettafel, waar van alles en nog wat werd besproken, in het huidige drukke bestaan gunnen we ons daar geen tijd meer voor. We “scoren” ons eten onderweg naar school of werk en onderhouden onze contacten met behulp van electronica.
Het tijdstip waarop we eten is niet meer afgebakend, het is een langgerekt moment geworden. Etenstijd begint vanaf het moment dat de buitendeur wordt dichtgetrokken, dus vanaf dat we onderweg zijn. En zodra we enigzins trek hebben pakken we weer iets. Met zo’n min of meer doorgaande stroom van voedselaanvoer wordt ons lichaam geen rust gegund om iets te kunnen verteren. En dat is weer van invloed op onze gezondheid.

Een station is eigenlijk niet meer van deze tijd zonder tenminste een automaat van de “Kiosk”. Op de grotere stations kan je vaak ook bij Julia, AH to go, Hema, Starbucks, etc. terecht voor een drankje, snack of meeneemmaaltijd, en dat kan van alles zijn: ontbijt, lunch of warme hap.
Een kop koffie wordt dan een “coffee to go”, en de ouderwetse ochtendpap (niemand de deur uit zonder…) heeft plaatsgemaakt voor in een plastic driehoek verpakte dik belegde sandwiches of een kartonnen box waarin een portie penne of farfalle met saus naar keuze. Het kan ook wat simpeler, met een boule met kaas van de Broodzaak of een snel saucijzenbroodje van de Kiosk.

Appende en happende mensen, op elk station kom je ze tegen. Terwijl dit juist plaatsen zijn waar je alert moet zijn op zakkenrollers en ander gespuis is hier de aandacht van de massa gericht op een smartphone. In de trein zie je eenzelfde verschijnsel, het is zuiver een individuele daad. De reizigers zijn eilandjes op zichzelf. Ondanks of misschien wel dankzij alle moderne communicatiemogelijkheden zijn we meer en meer op onszelf gericht; saamhorigheid lijkt bijna uitgestorven, individualistisch is het wat de klok nu slaat. De eettafelgesprekken hebben plaatsgemaakt voor continue één op één contacten via de smartphone. Laatst stond ik op een klein station, er stonden ongeveer 10 mensen op het perron op de trein te wachten waarvan er 8 druk bezig waren met hun foontje en niemand elkaar aankeek.
Eenmaal in de trein is het tijd om het eten uit te pakken. Kan ik me herinneren dat voorheen in iedere coupé een plaatje hing van een zakje patat met een groot kruis erdoor en daarbij de tekst “meegenomen etenswaren niet nuttigen”, tegenwoordig wordt er volop geschransd.
De ultieme reiziger lijkt een volleerd multitasker: Onderweg al aan het werk via “wifi in de trein”, tegelijkertijd praten met de uitgebreide vriendenkring via een sociale app, en tussen neus en lippen bezig zijn met “food and drinks to go”.

Natuurlijk is bovenstaande lang niet op iedereen van toepassing maar als we niet oppassen koersen we als samenleving wel die kant op.
Het is jammer dat voor de grote massa het sociale gedrag de vlucht naar individueel heeft genomen en daarnaast dat het eten onderweg vaak gedachteloos naar binnen wordt gewerkt. Eten wat geleidelijk aan verandert in eenheidsvoer. Helaas weinig kans meer op een zelf samengestelde lunch.

 

Dit bericht zit in:

Categorie: Keukentafel

Tag: kritisch, leefwijze